علامت نعل اسب نماد خوش اقبالی و در گنج یابی نماد گنج و دفینه است.باید توجه داشت که عمق کنده کاری حداقل یک سانتیمتر باشد.طرف باز نعل اسب را بین یک تا دو زرع بکاوید.بار خوبی وجود خواهد داشت.احتمال این که به تخته سنگ یا ساروج نازک برخورد کنید بسیار زیاد است.از افسانه سازي كاملا بپرهيزيد.بار اين علامت بيشتر مواقع سكه بوده است.

۱-آثار نعل اسب: هر کجا که این آثار وجود دارد نشان تل خاکی است . که بستگی به کمانگی نعل اسب دارد .هر چه کمانگی بیشتر باشد . عمق بار بیشتر است و معمولا نعل اسب همراه با چند آثار دیگر است که همه یک منظور را می رسانند. و جهت را نشان میدهند و اگر تعداد نعل ها بیشتر باشد , فاصله کار بیشتر می شود . جایی که از نعل استفاده می شود . معمولا تله ندارد ولی متراژ بار اصلی بین ۶ تا ۸ متر است و سر بار آن در ۲ الی ۳٫۵ متری قرار دارد که سربار معمولا خمره ای کوچک است و نشان بار اصلی در وسط تل است . در بیشتر مواقع سربار زیر خود سنگی قرار دارد که نعل روی آن حکاکی شده است ولی ممکن است گاهی اوقات اینگونه نباشد و باید سنگی به صورت ایستاده در کنار همان سنگ باشه نعل بر روی آن حکاکی شده است . وقتی غروب آفتاب به این سنگ ایستاده برخورد می کند باید جایی را که سایه سنگ به روی زمین تیغه میکند را حفر کرد .

: نعل اسب تشخیص صحیح نعل اسب نیاز به دقت زیاد دارد ، چرا که خیلی ها آن را عوضی می گیرند. نعل اسب باید سوراخ میخ کاری روی آن نمایان باشد و اگر نباشد...
نشانه نعل اسب و سم اسب

نشانه نعل اسب و سم اسب

: نعل اسب

تشخیص صحیح نعل اسب نیاز به دقت زیاد دارد ، چرا که خیلی ها آن را عوضی می گیرند. نعل اسب باید سوراخ میخ کاری روی آن نمایان باشد و اگر نباشد علامت نعل نیست بلکه علامت تونل است و یا حرف امگا از حروف یونانی است که در جای خود توضیح مفصلی دارد. تعداد نقطه ها (سوراخ ها) در نعل اسب نشان دهنده میزان فاصله وعمق دفینه است

نشانه نعل اسب و سم اسب

:سم اسب

در جایی که سم اسب وجود دارد ، چهار قدم به سمت جلو بروید و زمین را بکاوید. توجه داشته باشید که دفینه آن بسیار نزدیک است و عمق زیادی ندارد

*********************************************

نعل اسب

نعل اسب، محصول ساخته شده ای است که بیشتر و معمولاً از فلز ساخته شده؛ هرچند قسمت هایی از، و یا گاهی همهٔ آن را، از مواد مصنوعیِ مدرن هم می سازند. این محصول برای محافظت سم اسب در برابر سایش طراحی و ساخته شده است. نعل اسب در قسمت کف سم (پالمار)، از طریق دیوارهٔ غیرِ حساسِ سُم، و بر روی آن، معمولاً میخ کوبی می شود، که بافت آن دیواره در مقایسه با آناتومیِ بدنِ انسان به ناخن شصت پا شبیه است؛ هر چند بسیار بزرگتر و ضخیم تر است. با این حال، در بسیاری از موارد برای نصب نعل استفاده از چسب هم متداول است.

نصب و پردایش نعل اسب حرفه ای تخصصی است، انجام آن توسط یک نعل بند، که متخصص در آماده سازیِ پا، ارزیابی دشواری های بالقوهٔ لنگش، و نصب نعل مناسب، از جمله توجه به ویژگی ها، و ارائهٔ چاره اندیشی های درمانی و چاره سازی ها؛ که می تواند مورد نیاز باشد، انجام می شود. در برخی از کشورها، مانند بریتانیا، انجام پیشهٔ نعلبندی از نظر قانونی تنها به افراد دارای مهارت ها و تجربه های ویژه محدود شده است. در برخی دیگر از جاها، مانند ایالات متحده آمریکا، که در آنجا داشتن مجوز حرفه ای به صورت قانونی مورد نیاز نیست، سازمان های حرفه ای ارائهٔ برنامه های صدور گواهینامه برای افراد واجد شرایط همچنین شناسایی و معرفی آنان را بر عهده دارند.

نعل اسب در گونه های گسترده ای؛ چه از نظر جنس مواد به کار رفته و نیز از منظر سبک و ویرایش و کیفیت، در دسترس است. هر نوع هم برای انواع مختلف اسب و نیز برای کاری که آنها انجام می دهند بهسازی شده و توسعه یافته اند. رایج ترین مواد که نعل اسب از آن ساخته می شود فولاد و آلومینیوم است، امادر ساختن نعل تخصصی ممکن است از لاستیک، پلاستیک، منیزیم، تیتانیوم، و یا مس هم استفاده شود.^[۱] [۱] به نظر می رسد که استفاده از فولاد در ورزش هایی که در آنها دوام و استحکام ضرورتاً مورد نیاز است، ترجیح داده می شود مانند چوگان، سوارکاری، پرش با اسب نمایشی، و اسب سواری های غربی (وسترن) است. نعل اسب های آلومینیومی سبکترند، بنا بر این آنها را در مسابقه های اسب دوانی، که در آن یک نعل اسب سبک تر مورد نظر است، عموماً استفاده می شود، و اغلب باعث تسهیل انواع خاصی از جنبش ها می شود، و همچنین در متد و روش درساژ نیز مورد استفاده قرار گرفته است.^[۲] برخی از نعل اسب ها دارای <<کالکین>>، یا <<کالک>>، هستند: که آن برآمدگی در قسمت پنجهٔ پا یا پاشنهٔ نعل، و یا در هر دو، (جلو یا عقب نعل) به منظور ارائه کشش اضافی به اسب ازآنها استفاده می شود.

زمانی که نعل اسب به عنوان یک طلسم نگهداری می شود، اشاره به این باور است که: نعل اسب اقبال نیک می آورَد. برخی معتقدند که آویختن آن به صورت سر به بالا (دو انتها به سوی بالا) موفقیت و شانس را مانند یک ظرف ذخیره سازی می کند؛ مثلاً، هر گونه شانس و اتفاقِ خوبِ معَلّق و شناورِ در حال گذر را. نعل اسبی که به صورت وارونه آویزان شده باشد بد شانسی می آورَد، از آنجا که اتفاق های خوب نگهداری نمی شوند و به بیرون می ریزند. گروهی دیگر معتقدند که نعل اسب باید به صورت وارونه آویزان شود زیرا در آن صورت شانس ها و موفقیت هایی را که نعل اسب گِرد آورده بر مردم اطراف خود می پراکَنَد.^[۳] گونهٔ تلطیف شده ای از نعل اسب برای بازی همه پسند پرتاب نعل اسب ساخته شده و استفاده می شود.

پیشینه

از روزگاران نخستینِ اهلی سازی اسب، و حیوانات کار شرایط بسیار دشواری که منجر به شکستگی و یا سایش بیش از حد سُم در میان این چارپایان می شد وجود داشت. مردم باستان از دیرباز نیاز به وجود یک پوشش اضافی ورای بافت های سختِ طبیعیِ دیواره ها (و گاهی اوقات تنها) و نیز از قسمت هایی از سم داخلی اسب را می شناخته اند و به اهمیت آن پی برده بودند. یک نمونهٔ اولیهٔ حفاظت سُم در آسیای باستان دیده شده، که در آن سم اسب در پوست خام (دباغی نشده)، چرم یا مواد دیگر برای هر دو هدفِ درمانی و حفاظت وپیش گیری پیچیده شده، دیده می شود.^[۴] از یافته های باستان شناسی در بریتانیا، رومی ها به نظر می رسد در تلاش برای محافظت سم ها، پای اسب خود را با یک بند در یک کفهٔ جامد ldquo;سندل اسب rdquo; که دارای شباهت کمی به بوت سم مدرن است قرار دهند.^[۵]

مورخان، نظریه های متفاوتی در مورد منشأ نعل اسب ابراز کرده اند.^[۶] از آنجا که آهن کالای پر ارزشی بوده، همیشه و در همهٔ زمینه ها، هر جسم آهنی فرسوده ای به منظور بازیافت ذوب گشته و سپس مورد استفادهٔ مجدد قرار می گرفته، پیدا کردن گواه و مدرکِ روشنِ باستان شناسی در این مورد کاری بس دشوار است.^[۷] هرچند که برخی این امتیاز را به درُویدها داده اند، هیچ گواه استواری برای پشتیبانی از این ادعا وجود ندارد. در سال ۱۸۹۷ چهار نعل اسب برنزی با آنچه که ظاهراً سوراخ هایی برای سوار کردنشان هستند، در مقبره های اتروسکی متعلق به حدود ۴۰۰ سال قبل از میلاد پیدا شده است.^[۸][۹] این ادعا که رومیان <<کفش استر>> را، در زمانی پس از، ۱۰۰ سال قبل از میلاد اختراع کرده اند توسط برخی از مورخان با منبعی از کاتولوس که در ۵۴ سال قبل از میلاد درگذشته قابل پشتیبانی است. با این حال، مفهوم از این منابع در اشاره به استفاده از <<نعل اسب>> و <<کفش اَستَر>> در رم، ممکن است اشاره به چکمه های چرمی <<سندل اسب آبی>> که توسط یک صفحهٔ آهنی تقویت می شده، بوده تا نعل اسب میخ شده.^[۱۰]

منابع موجودی که به نعلِ قابل میخ کوبی اشاره دارند به نسبت تازه هستند، برای اولین بار آنها حدود سال های ۹۰۰ میلادی ظاهر شده اند، اما با توجه به اینکه برخی از آنها در لایه هایی از خاک یافت شده احتمال استفادهٔ زودتر وجود دارد. هیچ یک از منابع موجود به میخ نعل اسب قبل از سلطنت امپراتور لئوی ششم و از سال ۹۷۳ گاه به گاه مراجعی به آنها را می توان یافت. اولین رکورد روشن از نعل اسب آهنی اشاره به <<هلالی شکل های آهنی و میخ هایشان>> در ۹۱۰ میلادی است. شواهدی که نشان از بودن نعل میخی تا پیش از ۵۰۰ یا ۶۰۰ میلادی از هر نوع داشته باشد بسیار ناچیز است؛ هرچند که یافته ای به تاریخ سدهٔ پنجم از یک نعل اسب، به طور کامل همراه با میخ ها، که در آرامگاه شاه فرانکی شیلدریک یکم من در تورنه، بلژیک پیدا شده است.^[۱۱]

حدود ۱۰۰۰ میلادی، نعل اسب برنز ریخته گری شده با سوراخ میخ هایش در اروپا رایج شد. وجه مشترک طراحی آنها داشتن لبهٔ بیرونی با حاشیه و شش سوراخ میخ بود. در سده های ۱۳ و ۱۴ تولید گستردهٔ نعل اسب آهنی را به ارمغان آورد.^[۱۲] در زمان جنگ های صلیبی (۱۰۹۶ تا ۱۲۷۰)، حضور نعل اسب در همه جا گسترده بود و در منابع مختلف در بارهٔ آن نوشته شده است. در آن دوره، با توجه به ارزش آهن، نعل اسب حتی به جای سکه در پرداخت مالیات پذیرفته شد.

از سدهٔ ۱۳، نعل در مقادیر زیاد قالب ریزی شد و به صورت آماده برای استفاده در دسترس بود. روند نعل بندی <<نعل داغ>> که شکل دادن یک نعل اسب تفتیده بلافاصله پیش از نصب آن بر سم اسب است، در سدهٔ ۱۶ رایج شد. نیاز به نعل اسب، هنر و صنعت آهنگری را به ldquo;یکی از صنایع دستی اصلی بزرگ روز و قرون وسطی متحول ساخت و به توسعهٔ فلزکاری و متالورژی مدرن کمک کرد.>> رساله ای نیز در ۱۷۵۱ به نام ldquo;بی پا، بدون اسبrdquo; (ldquo;No Foot, No Horserdquo;) که به مفهوم <<اسب نداشتن مانند پا نداشتن است>> در انگلستان منتشر شد.

در سال ۱۸۳۵، نخستین پروانهٔ ثبت اختراع آمریکا برای یک ماشینِ تولید نعل اسب که توانایی ساختن تا ۶۰ نعل اسب در ساعت را داشت صادر شد.

استفاده از نعل اسب

تغییرات زیست محیطی مرتبط با اهلی سازی

اهلی کردن اسب و تغییرات بسیاری که این روی داد با خود به ارمغان آورد به چند دلیل نیاز به نعل را مطرح و روشن ساخت که تعدادی از دلایل، عمدتاً در ارتباط به مدیریت سم های اسب ها به اندارهٔ انتظار سخت نبودند و آسیب پذیری بیشتری در این رابطه از جود نشان می دادند. در طبیعت، یک اسب ممکن است در هر روز ۸۰ کیلومتر (۵۰ مایل) سفر کند تا علوفهٔ کافی به دست آورد. با این که اسب ها در طبیعت مناطق وسیعی از زمین های تحت پوشش خود را می پیموده اند، حرکت آنها معمولاً با سرعت نسبتاً آهسته ای صورت می گرفت، مگر اینکه توسط یکی از شکارچیان طبیعی دنبال می شدند. آنها همچنین به زندگی در آب و هوای جلگه ای خشک تمایل داشته و چنین مسیرهایی را تعقیب می کرده اند. در نتیجهٔ سفرِ کند اما بدون توقف در آب و هوای خشک سم پاهای اسب به طور طبیعی به صورت سمی کوچک، صاف، یک نواخت و سخت ساییده می شوند. تحریک مداوم کف پا آن را ضخیم و سخت نگه می دارد. با این حال، در مورد اسب اهلی، آن گونه که از آنها استفاده می شود، با آنچه که آنها در محیط طبیعی خود با آن روبرو بوده اند متفاوت است. اسب اهلی از زیستگاه اجدادی خود به مناطق سردتر و مرطوب تر آورده شده. این خاکِ نرم تر و سنگین تر سم ها را نرم کرده و آنها را مستعد شکستن (از وسط به دو نیم شدن) می کند، و حفاظت از سم را ضروری می سازد. در نتیجه، این در شمال اروپا بود که میخ نعل اسب در شکل مدرن آن به وجود آمد.

نظریه ها و بحث ها

نعل اسب به مدت ها پیش به عنوان یک ابزار کمکی برای یاری و تقویت سم اسب؛ زمانی که در رو در رویی با شرایط گوناگون غیر طبیعیِ اهلی سازی، چه به سبب شرایط کار یا اصطبل، و یا نحوهٔ مدیریت، قرار گرفته، نگریسته شده است. نسل های بسیاری از اسب ها برای: اندازه، رنگ، سرعت، و صفات دیگر، بدون توجه کافی به کیفیت و سلامت سم در پرورش نژادها داده شده اند. برخی از نژادها بیشتر وابسته به نعل اسب هستند مثل اسب های وحشی و برخی مانند موستانگ، که توسعهٔ سم قوی در آنها به عنوان یک انتخاب طبیعی است.

با این حال، همهٔ اسب های اهلی همیشه به نعل نیاز ندارند. در صورت امکان، سم <<پابرهنه>>، حداقل همه ساله برای بخشی از سال، گزینهٔ سالم برای بیشتر اسب ها است. با این حال، نعل اسب جایگاه خود را دارد و می تواند برای جلوگیری از آسیب های بیش از حد یا غیرطبیعی به پا سودمند باشد. بسیاری از اسب ها در طول سال بدون نعل به سر می برند. برخی هم از حفاظت های موقت مانند چکمه های سم، برای استفادهٔ کوتاه مدت استفاده می کنند.^[۱۳]

روند نعلبندی

نعلبندی، هنگامی که به درستی انجام پذیرد، با هیچ دردی برای حیوان همراه نیست. نعلبندان بخش غیرحساس از سم را، یعنی همان منطقه که بخش رویندهٔ سم در آنجا است می تراشند. این شبیه به انجام یک مانیکور در ناخن انسان است، تنها در مقیاس بسیار بزرگتری است.

قبل از شروع به نعلبندی، نعلبند با استفاده از گاز انبرها (ابزارهای کشش میخ و نعل) و سپس با تراش دیوارهٔ سم به بلندیِ مورد نظر با کمک کاردک ویژه، یک ابزار تیز انبردست مانند، و نیز قسمت میانی کف سم با چاقو است. نعل ها با پوشاندن سم از فرسایش طبیعی آن همان گونه که در طبیعت به طور طبیعی صورت می گیرد جلوگیری می کنند و پس از مدتی سم ها بیش از حد لازم بلند می شود. در اسب ها استخوان کافین در داخل سم باید در راستای استخوان های بخش بالاتر قرار گیرد. اگر سم بیش از حد بلند باشد، ارتفاع آنها به انحراف دیگر استخوان ها تبدیل خواهد شد، که نتیجهٔ آن استرس بر روی پاهای اسب خواهد بود.

نعل سپس با پا اندازه سازی می شود و انحنای آن به شکل درست با استفاده از چکش و سندان خم می گردد، و تغییرات دیگر، مانند افزودن زبانه و گیره انجام می گیرد. نعل بندی می تواند به صورت نعل بندی سرد، که در آن خم کردن نعل فلزی بدون حرارت دادن آن انجام می شود، و زمانی که امکان خم کردن فلز بی آن که نیاز به استفاده از کوره باشد وجود دارد. نعل بندی داغ می تواند وقت گیر و نیاز به دسترسی نعل بند به کوره است؛ با این حال، این روش معمولاً هم خوانی و مناسب بهتری فراهم می کند، از نشان های نعلِ گداخته بر سمِ تازه تراشیده شده، نعل بند می تواند ناهمگونی نهفتهٔ نعل ساخته شده را ببیند و اصلاح کند. همچنین به نعل بند اجازه می دهد تغییرات بیشتری مانند طراحی و ایجاد <<کالکین>>، یا <<کالک>>، کلیپ و یک چهارم کلیپ و غیره بر نعل به وجود بیاورد. نعل بند باید مراقبت باشد که نعل گداخته را برای مدتی بیش از حد و طولانی در برابر سم قرار ندهد، گرما می تواند به سم آسیب برساند.

*********************************************