آرامگاه داریوش

آرامگاه داریوش یکم گوری صخره ای در کوه حاجی آباد نقش رستم است که در بلندای ۲۶ متری از تراز زمین جای گرفته است و سنگ نبشته ای در این مزار جای دارد که نشان می دهد گورگاه از آن داریوش یکم است. داریوش بزرگ در اکتبر ۴۸۶ پیش از میلاد درگذشت و در این آرامگاه که در دل کوهی سنگی تراشیده بود، جای گرفت.وی در سال ۵۲۲ پیش از میلاد به تخت نشست و پس از ۳۶ سال پادشاهی، به مرگ طبیعی درگذشت.

گویا داریوش ساخت آرامگاه خود را هم زمان با ساخت کاخ آپادانای شوش و تخت جمشید در سال ۵۱۹ پیش از میلاد آغاز کرده و ساخت آن روزگاری پیش از مرگش پایان یافته بود. با رویکرد به اینکه گذشت سده ها، بیش از ۵ متر خاک در پای صخره انباشته است، در گذشته این آرامگاه بلندتر و پرهیبت تر از امروزه بوده و بلندای آن به ۳۸ متر می رسیده است.پیکره و گسترهٔ نمای بیرونی آرامگاه و ویژگی های درونی آن، سراسر نوآوری است.

نمای بیرونی آرامگاه که در صخره ای به بلندای ۶۰ متر کنده شده، همانند چلیپایی است با بلندای ۲۲ متر که پهنای هر یک از بازوان آن، ۱۰٫۹۰ متر است .در بخش بالایی آرامگاه، داریوش بر اورنگی که مردم سرزمین های گوناگون بر دوش دارند، ایستاده و نماد فروهر بر فراز او و آتشدان شاهی در برابرش کنده کاری شده اند. درون آرامگاه ۹ گور وجود دارد که نشان می دهد افزون بر داریوش، نزدیکان وی نیز در آنجا آرمیده اند. بخش بیرونی آرامگاه دارای دو سنگ نبشته به زبان های فارسی باستان، عیلامی و اکدی است که آوا و گفتاری مانند وصیت نامه و اندرزنامه دارد.

کوه حاجی آباد و پیرامون نقش رستم در بین مردم بومی به حسین کوه، کوه استخر یا کوه نِفِشت نامور است ولی کتزیاس از آن با نام کوه دوگنبدان یاد می کندو می گوید: <<داریوش فرمان داد تا در کوه دوگنبدان آرامگاهی درآوردند. این کار چنان که خواست وی بود، انجام شد. دیودور سیسیلی (کتاب ۱۷، بند ۷۱) نیز آرامگاه های نقش رستم را این گونه یاد کرده است که راهی برای ورود به آرامگاه ها نبوده و تابوت را با کمک ابزارهایی به درون آرامگاه وارد میکرده اند.

آرامگاه داریوش. آثار شناسی گنج. دفینه ها. آثار شناسی علائم باستانی. اسرار کاوش