سکه های زرین

زر واژه ای پارسی است که در پارسی باستان به صورت <<زرنه>> (Zarna) و در اوستا <<زرنه>> (Zerena) یا <<زرنه اینه>> (Zarnaina) یاد شده است. زر فلزی زرد رنگ و قابل تورق است، که در ۱۱۰۰ درجه ذوب می شود.

چنان که پیش از این بیان شد، نخستین بار داریوش اول مبادرت به ضرب سکه های زرین <<دریک>> نمود و ضرب این نوع سکه ها فقط به فرمان وی صورت می گرفت و در دوره های دیگر نیز بر ضرب سکه های زرین حساسیت بیشتری وجود داشت. به طور کلی در طول تاریخ به سبب همین محدودیت ضرب سکه های زرین و نیز به علت ارزش زیادی که این نوع سکه نسبت به دیگر سکه ها داشت، در میان مردم کمتر رواج داشت و گاهی در دوره ای اصلاً رایج نبوده و حتی ضرب هم نشده است. در کتاب <<تاریخ ایران>> راجع به ضرب سکه های زرین بعد از اسلام می نویسد: <<ضرب مسکوک زرین درایران به معنی واقعی تا حدود ۲۲۰ قمری ظاهر نمی شود.>> و <<ژان شاردن>> جهانگرد فرانسوی که در عصر صفویه از ایران دیدن کرده است در سیاحت نامه اش می نویسد: <<ایرانیان [دوره صفوی] هیچگونه مسکوک زرین ندارند.>> در دوران قاجاریه دو دسته سکه های زرین ضرب می گردید. دسته اول قطعات زرین سنگین وزن بود که به منظور خاصی ضرب می شد نظیر مصارف خصوصی خزانه و... و دسته دیگر سکه هایی کوچک بود که درمیان مردم رواج داشت.

سکه های زرین. آثار شناسی گنج. دفینه ها. آثار شناسی علائم باستانی. اسرار کاوش